2 hafta önce Cumartesi günü saat 1 civarı, henüz yeni yatmıştım, acı acı çalan telefonla uyandım. Kardeşimin eşi, Merih ,Mehmet’in ve kendisinin testinin pozitif çıktığını söylüyordu. Kardeşim dediysem,15 yaşındaydım doğduğunda. İlk şekerli suyunu ben içirdim, dünyada ki ilk uykusunu benim kollarımda uyudu, evladım, oğlum, ciğerimin yarısı. Meğer corona sadece insanları değil, doğayı da hasta ediyormuş. Gökyüzünü kapkara bulutlar basıyormuş, denizler üstlerine siyah bir yorgan alıp mavisini gizliyormuş ve güller, ne renk olursa olsun, kan kırmızısına boyanıp ağıt yakmaya başlıyormuş. Arkasından kuzenim ve eşinin covid olduğu ortaya çıktı. Dualarla geçen kabus gibi 10 gün. 6.cı gün Mehmet hastaneye yatmak zorunda kaldı. Sağolsun damadım Dr.Hamit Uzun Ceyhan’da bir yer buldu ama o halsizlikle gitmesi çok zordu.
Hemen Alper’i aradım, Enfeksiyon Hastalıkları Uzmanı Profesör Dr. Alper Şener. En son 8 yaşlarında falan bırakmıştım onu. İkinci dereceden kuzenim. Yıllardır hiç görmem. Sosyal medya üzerinden bazen bir şeyler sorarım. Alper’im dedim, böyle böyle, Mehmet’in yatması lazımmış ama Adana’da yer yokmuş. Abla dedi bana hemen sonuçları gönder. Kızımı arayıp, Alper Ağabey’ine dayının sonuçlarını gönder dedim. Yaklaşık yarım saat sonra falan kızım aradı, anne Alper Ağabey Adana Şehir Hastanesinde dayıma yer buldu dedi.
Buradan Alper’e teşekkür etmek istiyorum ama nasıl edeceğimi de bilemiyorum. Ben ki, duygularını yazarak ifade etmekte zorluk çeken biri değilim ama hangi kelimenin ucundan tutsam olmuyor, eksik kalıyor. İnsan ciğerine şifa olana nasıl teşekkür eder ki. Sözler yeter mi, kalem yazar mı. Sanki içimde bir okyanus var da, ona karşı minnet dalgalarıyla taşıyor ama ben kaleme dökemiyorum göğüs kafesime vuranları. Sadece şunu söyleyebiliyorum, Alper’im iki cihanda sana cennet olsun, ayağına taş değmesin, ömrüm olduğu müddetçe dualarımın baş köşesinde olacaksın. Ne kadar yükselirsen yüksel, mesele insan olmaksa, işte Alper de bunun en iyi örneği. Kuzenim, ana yarısından epey çoğun evladı, nennilerle uyuttuğum, aggu bebeğim, Dr.Dila Özkalkanlı, ben sana sadece Mehmet’le çok ilgilendiğin, kendine ve çocuklarına ayıracağın o çok az ve değerli zamanını bize bilgi vererek geçirdiğin için teşekkür etmeyeceğim. Ben sana, mesleğini ibadet eder gibi yaptığın için, her hastanı ailen gibi görüp, bütün gücünle onlara şifa olmaya kendini adadığın için, doktorluğun hakkını sonuna kadar verdiğin için, bütün insanlık adına teşekkür edeceğim.
Ve biricik evladım, Dr. Selma Uzun, sıkıntılı durumuna rağmen olayın en başından sonuna kadar ,tek başına dayın için göğüslediğin bütün fedakarlıklar için sana minnettarım. Sen benim hayatta ki en doğrumsun. Sizin nezdinizde bütün doktorların önünde en kalbi duygularımla eğiliyor, yaşınız kaç olursa olsun o mübarek ellerinizden saygıyla öpüyorum. Siz artık sadece bizim başımızın tacı değil, tarihin tacısınız. Keşke bu kadar ölüm olmasaydı. Keşke bu kadar can yanmasaydı. Söyleyecek çok söz var da, söyleyecek yürek yok bende .Yürek derken, nefes almaya yarayan tarafı var da, mangalı boş.
