Ölümün geçi yoktur, her ölüm erkendir diyordu bir Şair. Hele gençliğini bir tabuta koyup el sallıyorsan arkasından, o ölüm erkenin de erkenidir. Zordur gençliğine dönüp, sen artık öldün, toprağın bol olsun, mekânın ışıklarla dolsun demek. Kalabalığa dönüp, götürmeyin gençliğimi, ben daha ölmedim ki diye avaz avaz bağırasın gelir, ama sesin çıkmaz, kuru bir hıçkırık takılır boğazına.
Evet, dün, çocukluğumuzun muhteşem kadını, gençliğimizin duayeni, Elizabeth Ayas’ı kaybettik. Sırtımızı dayadığımız son çınar ağacı da yıkıldı artık. O deli dolu mevsim o ağacın altında kaldı. Şimdi istesek de, o şen kahkahalarımız duyulmayacak yeşil kapının arkasından, kavak yelleri sustu. Neşeli günlerimiz bir mezar taşının üstünde yazılı olan bir rakamdan ibaret artık.
Kim derdi ki, bir İngiliz gelin Adana’ya gelecek ve eğitim konusunda bir çığır açacak. Adı Ayas Koleji olacak. İngiliz olmasına rağmen, Atatürk’ün adını dilinden düşürmeyecek. Bize her durumda onurlu olmayı, hanımefendi olmayı, insan olmayı elinde ki kalemle aşılayacak. O sert görünümün, yeri göğü titreten cüssenin altında altın gibi bir kalp taşıdığını bir biz bileceğiz. Bildikçe ona olan saygımız artacak, anladıkça O’na olan sevgimiz çoğalacak.
Ne hazindir ki, biz sadece en güzel yıllarımızın geçtiği okulumuzun sahibini, öğretmenimizi kaybetmedik. Biz aynı zamanda, anne şefkatini eğitim disipliniyle harmanlamış rehberimizi, yollarımızı eğitim meşaleleriyle aydınlatan kaptanımızı, idolümüzü kaybettik.
Şimdi ise elimizden tek gelen şey, ellerimizi gökyüzüne kaldırıp, O’na dualarla seslenmek. ’Biz, binlerce evladın senden çok razıydık, umarım ki Rabbim de razı olur senden.
Tak kravatını Ayas
Etekler diz altı
Saçlar örgülü olsun
Bu saygı duruşu, bize asil bir hayatın kapısını aralayan kadın için
Asaletin yoldaşın
Eğitim yolunda bize kazandırdıkların cennetine ışık olsun
Sonsuz minnet duygularımızla
