İnsanların birbirlerine olan nezaketi ve sabrı nedense günden güne artacağı yerde azalmaya başladı. Yaşamımızın her alanında hiçbir şeye tahammül edemez olduk. Her şeyde kavga çıkarmaya hazır halde geziyoruz.
Trafikte yolculuk etmeye çalışırken, hastanede sıra beklerken, bankada sıra beklerken hatta apartmanda asansör beklerken bile sabırsızız… Asansör hemen gelmedi diye asansörle bile kavga eden insanlar var toplumda.
Zaten çıkan olaylara kavgalar baktığımızda da genel itibari ile bir sabırsızlık, hoşgörüsüzlük ve tahammülsüzlükten çıktığını açık ve net bir şeklinde görebiliyoruz.
Sabırsızlık maalesef toplumun geneline sirayet etmiş durumda… İlk önce benim işim görülsün, olsun, bitsin istiyoruz. Bu da her zaman olmayacağına göre hemen agresifleşip ortalığını birbirine katmaya hazırız. Sabretmeyi, insanlara karşı belirli nezaket kuralları dahilinde konuşmayı ne zaman öğreneceğiz?
Benim anlamadığım da normal hayatında gayet sakin ve munis olan bir insan nasıl oluyor da özellikle trafikte o kadar agresif olabiliyor? Direksiyonun başına geçince ne oluyor? Hemen bir el kol hareketleri yapmalar, uzun uzun kornalara basmalar…
Yukarıda da bahsettiğim gibi örnekleri çok aslında. Bankaya gidiyorsunuz sizden sonra gelen kişinin ne işlem yaptıracağını dahi bilmeden ‘o benden sonra geldi benden önce işini yaptırıyor’ diye başlatıyor kavgayı. Hastane de bu durumlarda siz de sıklıkla karşılaşıyorsunuzdur eminim. Siz randevu alıp gidiyorsunuz. Haliyle de saatiniz geldiğinde giriyorsunuz muayeneye. Ama orada bekleyen randevudan bir haber ‘sen neden önce girdin’ ‘biz burada boşa mı bekliyoruz’ gibi konuşup kavga çıkarmaya yer arıyorlar.
Bu şekilde konuşarak olayları çözmekten çok uzağız. Sebebi ise konuşmayı bilmiyoruz. Sadece kavga etmeyi biliyoruz. İnsanların bence sahip olması gereken en önemli özelliği empati kurabilmeyi bilmesidir. Çünkü empati kurabilen insanlar bencil olamazlar. Diğer insanları önemsiz göremezler. Kalp kırmaz ve agresif agresif insanlara sataşmazlar.
Yaptığımız hareketlerden dolayı insanların kalbini kırıyoruz ama ne var ki özür dilemeyi de beceremiyoruz. Hadi insan bir anlık sinirine yenik düştü yada bir anlık yanlış algılamalar yanlış anlamalar meydana geldi sonucunda da özür dilesek ya ne kaybederiz?
Toplum halinde yaşamanın en büyük gerekliklerinden bir tanesi uyumlu, anlayışlı ve hoşgörülü olmaktır. Aksi davranışlarla ne biz mutlu oluruz ne de bulunduğumuz yerdeki insanlar mutlu olur. bu nedenle sabırlı ve hoşgörülü bireyler olmak istiyorsak kendimizi eğitmeli ve geliştirmeliyiz. Empati yapabilmeyi öğrenmeli, vicdan sahibi olmak için çabalamalıyız.
Çünkü toplumsal gelişim ve değişim için öncelikle bireyler gelişip değişmelidir. İhtiyacımız olan biraz sabır, hoşgörü, empati ve nezaket…
Eğer bunları yapabilirsek bakın görün hayat daha yaşanılır oluyor.
